Przyczyny i czynniki pobudzające pojawienie się choroby.
Rzeczywiste przyczyny łuszczycy jeszcze do dziś pozostają nieznane.
• Do niedawna specjaliści nic nie wiedzieli o przyczynach tej choroby. Pewne było tylko to, iż łuszczyca jest pochodzenia genetycznego, iż że istnieją czynniki które mogą uwarunkować jej pojawienie.
• Potwierdzeniem przyczyny genetycznej jest fakt, że praktycznie połowa osób dotkniętych tą chorobą pochodzi z rodzin, w których ktoś cierpi na łuszczycę. Ponadto, w badaniach bliźniąt jednojajowych (o identycznej spuściźnie genetycznej, a więc i jednakowych charakterystykach fizycznych) stwierdzono, iż w 65-70% rozpatrywanych przypadków łuszczyca jest udziałem obojga rodzeństwa.
Dziś już wiadomo, że początki tkwią w genach.
• Ostatnio zespół uczonych włoskich z uniwersytetu ‘Tor Vergata’ w Rzymie (Bruna Dalla Piccola, Giuseppe Novelli, Francesca Capon) zdołał dowieść, że choroba ta jest pochodzenia genetycznego. A ściślej poligenetycznego, bo wywołuje ją współdziałanie kilku genów.
• W toku badań nad chromosomami zostały wyodrębnione geny podatności (czyli geny sprzyjające powstaniu choroby), obecne na krótkim ramieniu chromosomu 6 na długim ramieniu chromosomu 1. Geny te (około 20 na odcinek chromosomu) wpływają na działanie komórek położonych w warstwie zewnętrznej naskórka.
• Badania trwają nadal i zmierzają do dokładnego ustalenia – które geny spośród wyżej wymienionych są związane bezpośrednio z pojawieniem się choroby. Innymi słowy: genetyczne pochodzenie zostało potwierdzone, trzeba jeszcze jakiś czas poczekać, by można było wykorzystać to odkrycie i udoskonalić zabiegi profilaktyczne i lecznicze.
• W kręgach medycyny z zainteresowaniem rozważana jest hipoteza, według której przyczyną pojawienia się łuszczycy jest nie tylko obecność ‘wybrakowanych, genów ale także i przeistoczenie systemu odpornościowego; system odgrywa szczególnie ważną rolę, bo chroni organizm ludzki od wszelkich czynników zewnętrznych i wewnętrznych, jakie zagrażają potencjalnie zdrowiu. Obecnie wiadomo, że system odpornościowy u osób z łuszczycą działa w sposób nieprawidłowy.
Hipoteza na przyszłość.
• W ciągu ubiegłych lat uczeni opracowali szereg teorii dotyczących etiopatogenezy, czyli przyczyn i przebiegu łuszczycy.
• Jedna z nich, wymagająca co prawda jeszcze potwierdzenia, nabiera coraz większej wagi; według teorii geny warunkujące pojawienie się choroby są pobudzane i uaktywnione przez zakażenia spowodowane przez wirus z rodziny opryszczek; lub też, że tego rodzaju zakażenia wnoszą do systemu odpornościowego tak wielkie niezrównoważenie, iż system traci zdolność do dalszego kontrolowania choroby.
Czynniki pobudzające.
Mianem czynnika pobudzającego określa się jakiekolwiek wydarzenie powodujące pojawienie się choroby, już obecnej w stanie utajonym. Poniżej podane są czynniki, które uważane są za współodpowiedzialne za pojawienie się łuszczycy, gdyż sprzyjają jej rozwojowi i mogą pogorszyć jej przebieg.
- stres
Stres, z punktu widzenia medycznego jest zespołem reakcji, które mózg wznieca w organizmie w odpowiedzi na silne przeżycie lub zjawisko oceniane przezeń jako zagrażające bezpieczeństwu psychicznemu i fizycznemu osobnika.
• Nauka od dawna już rozpoznaje w sposób bezsporny szkodliwe skutki, jakie za pośrednictwem mózgu wywierają napięcia psychiczne na organy i układy. Chodzi tu głównie o działanie osłabiające wywierane na system odpornościowy.
• U osób o predyspozycji do łuszczycy z powodów genetycznych, jakiekolwiek wielkie przeżycie o charakterze psychogennym odbija się destabilizująco na systemie odpornościowym, a za tym może stać się, choć tylko pośrednio, odpowiedzialne za pojawienie się choroby po raz pierwszy.
• Co więcej, stres może się przyczynić do pogorszenia lub stać powodem nawrotu choroby po okresie jej ustąpienia. Warto też wiedzieć, że według niektórych badań, łuszczyca pojawia się średnio najwyżej w ciągu sześciu miesięcy po zaistnieniu stresującego wydarzenia.
- urazy
Wszelkie urazy typu fizycznego, jak zadrapania, oparzenia, blizny po zabiegu chirurgicznym czy też przypadkowe poranienia, mogą u osób predysponowanych, nawet po upływie jednego czy dwóch tygodni, pojawienie się plam łuszczycowych, zlokalizowanych dokładnie w miejscu urazu. Zjawisko to nazwano imieniem Koebnera.
• Nie jest przypadkiem iż łuszczyca plamista, postać najbardziej rozpowszechniona, pojawia się często na łokciach, a więc właśnie w miejscach zwykle wystawionych na tego typu urazy. Podobnie nie tylko siła przypadkowego uderzenia, ale i częstotliwość z jaką ono zachodzi, jest z punktu widzenia przebiegu łuszczycy czynnikiem determinującym. Innymi słowy, tam gdzie jedno uderzenie może niczego nie spowodować, wielokrotne uderzenia w to samo miejsce ciała może przyśpieszyć pojawienie się choroby.
- leki
Istnieją leki, które mogą działać jako pobudzające pojawienie się choroby, na przykład preparaty na licie, pierwiastku aktywnym stosowanym w leczeniu depresji dwubiegunowej, lub środki przeciwmalaryczne, czy też beta-blokujące przypisywane przy wysokim ciśnieniu. Niektóre postacie steroidów mogą w chwili zredukowania dawki lub w ogóle zawieszenia wpłynąć na pogorszenie sytuacji.
Zapalenie gardła spowodowane przez paciorkowca zieleniącego, często wiąże się z pojawieniem wysypki łuszczycowej u dzieci; u osób dorosłych w przypadkach tej infekcji następuje ogólne zaostrzenie choroby, czemu towarzyszy zwiększona odporność na działanie leków.
- przeistoczenie przemiany materii.
Odżywienie z niedostatkiem wapna, stres spowodowany dializą, przeistoczenie zaistniałe w niektórych procesach przemiany materii, oto czynniki, które niekiedy są odpowiedzialne za pojawienie się łuszczycy.
- hormony
Łuszczyca pojawia się często w okresie dojrzewania lub przekwitania, czyli wtedy, gdy równowaga biologiczna ulega głębokim zmianom.
- alkohol i tytoń.
Często nadmiernemu spożyciu alkoholu i nikotyny towarzyszą ciężkie formy łuszczycy.
Aspekty kliniczne.
Rodzaje łuszczycy.
• Łuszczyca krostkowa.
Może pojawić się miejscowo lub rozlegle z różną intensywnością. Charakteryzuje się obszernymi rumieniowymi złuszczającymi się plamami otoczonymi krostkami z ropą.
• Erytodermia łuszczycowa.
To najcięższa postać, ale na szczęście dość rzadka. Zwykle jest to generalizacja wcześniej istniejącej już łuszczycy; pobudzają ja liczne czynniki, jak na przykład świerzbiączka skojarzona, lub nieprawidłowo przeprowadzone terapie, czy też reakcje toksyczno-uczuleniowe i silne urazy psychiczne.
• Łuszczyca zwykła lub plamista.
Należy do najpowszechniej spotykanych i pojawia się zwykle w drugiej lub trzeciej dekadzie życia w postaci niewielkich oddzielnych obrażeń. Obrażenia te rozszerzają się stopniowo i łączą, tworząc klasyczne plamy zlokalizowane przeważnie na łokciach i kolanach, w okolicach krzyża i fałdy między pośladkowej.
• Łuszczyca wysypkowa lub kropelkowata.
Zwłaszcza u osobnika młodego może się pojawić w postaci wysypkowych zarumienionych plam z tendencją do złuszczania się. Ta postać jest zwykle zlokalizowana na tułowiu, a z rzadka na twarzy i owłosionej skórze głowy; jest przyczyną ogólnego złego samopoczucia oraz dolegliwości w drobnych stawach.
• Łuszczyca nietypowa.
Łuszcyca w tej postaci zlokalizowana jest przeciwnie do klasycznej, gdyż pojawia się w fałdach pachwinowych i pachowych, w okolicy pępka i strefie podsutkowej. Plamy są silnie zarumienione, skóra gładka, łuszczenie się znacznie mniejsze, a nawet zupełnie go nie ma.
Odmiany w stosunku do postaci zasadniczych.
Znane są też pewne warianty topograficzne, które charakteryzują się szczególnym aspektem klinicznym.
• Łuszczyca owłosionej skór głowy.
Objawy na owłosionej skórze głowy bywają często u osób dotkniętych łuszczycą zwykła, rzadko bywa to jednak jedyne gniazdo. Wygląda jak wieniec rumieniowaty o dokładnie wytyczonych brzegach, pokryty suchymi łuskami biało-srebrzystymi, zlokalizowany na czole na granicy włosów, rozprzestrzeniający się także i na czole i w okolicy usznej.
• Łuszczyca dłoniowo-stopowa.
Plamy pojawiają się na dłoniach i stopach i nie koniecznie w układzie symetrycznym. Skóra wygląda jak odwodniona, pokryta białawymi łuskami jakby płytkami, które zdają się odstawać odsłaniając skórę w licznych miejscach. Niekiedy może pogarszać się kojarząc z ciężkimi formami zapalenia stawów, przekształcając się w łuszczycowe zapalenie stawów, które jest chorobą stanowiącą o niezdolności do pracy.
• Łuszczyca płytek paznokciowych.
Należy do rzadkich postaci i atakuje głównie paznokcie. U osób dotkniętych chorobą drobnych stawów jest często jedynym objawem skórnym. Na blaszce paznokcia mogą powstać wgniecenia o kształcie czary lub bruzdy poprzeczne albo podłużne.
• Łuszczyca twarzy i ucha.
Obrażenia zlokalizowane na twarzy maja często postać plam rozlegających się od owłosionej skóry głowy po czoło i uszy. Objawy na twarzy są uważane za wskaźnik choroby rozległej i ciężkiej, jak w przypadku erytrodermi łuszczycowej. Łuszczyca ucha pojawia się w postaci białawych łusek płytkowych, rozprzestrzenionych w mniejszym lub większym stopniu na całej małżowinie usznej lub fałdzie zausznej.
Łuszczyca u dzieci.
Jeszcze do niedawna sądzono, iż choroba ta pojawia się wyłącznie u osób dorosłych, natomiast ostatnio stwierdzono, iż może być nią dotknięte choć rzadko nawet dziecko
(i to wręcz niemowlę). Najbardziej atakowane miejsca, to fałdy skóry: wewnętrzne zgięcia łokcia, pachy okolice pieluszki, a także fałdy pod mięśniem okrężnym ust i oka, przy czym tę ostatnią lokalizację można uznać za autentyczny sygnał alarmowy. Najpowszechniejsza postać u dzieci wiąże się z używaniem pieluszek do 2-3 roku życia, toteż rodzice powinni jak najstaranniej dbać o higienę i nawilżanie skóry noworodka. Należy więc często zmieniać pieluszki i stosować odpowiednie mleczko detergentowe, niezbyt agresywne dla skóry; najlepiej nie używać żadnych kremów ani maści bez zasięgnięcia porady u specjalisty. Terapia w przypadku dziecka jest zupełnie inna niż dla osobnika dorosłego, musi być siłą rzeczy łagodniejsza, gdyż odnosi się do dziecka, które rośnie, a więc odradzane jest podawanie dziecku leków o zbyt silnym działaniu. Stąd zalecane jest przestrzeganie zasad higieny, stosowanie odpowiednich maści i kremów, zwracanie uwagi na zrównoważone odżywianie oraz badanie ognisk migdałków czy też ognisk zębowych, wyodrębnić zarazki chorobotwórcze w rodzaju paciorkowca zieleniącego z grupy A.
Jak ją leczyć.
Terapie, kuracje i informacja.
W znakomitej większości przypadków łuszczyca niezależnie od postaci, w jakiej się pojawia, to choroba chroniczna. A wiec nie istnieje kuracja, która jest w stanie zapewnić całkowite wyleczenie.
• Kuracje, nawet najlepsze, jakie mamy dziś do dyspozycji, choć nie są w stanie rozstrzygnąć problemu tej choroby, okazują się skuteczne jeśli chodzi o uwarunkowanie krótszych lub dłuższych okresów ustępowania choroby. Kuracje na ogół przyczyniają się do powstrzymania zaostrzeń i do uniknięcia pogorszeń. Żadna nie jest jednak rozstrzygająca; nie istnieje bowiem leczenie, które byłoby w stanie oddziaływać w zakresie genetycznym. Bywają niekiedy przypadki, bardzo co prawda rzadkie, samoistnego wyzdrowienia, ale dla znakomitej większości pacjentów nie ma leku uniwersalnego jednego lepszego od drugiego, gdyż skuteczność ich jest zwykle uzależniona od indywidualnej reakcji pacjenta. Toteż nie bez podstaw uważa się, iż osoby z łuszczycą powinny zmieniać naprzemiennie leki, by móc z każdego poszczególnego preparatu otrzymać pewne polepszenie, które w połączeniu z korzystnym skutkiem innych preparatów zapewni jakość egzystencji na zadawalającym poziomie.
• Trzeba jednak podkreślić, iż program leczniczy ulega zasadniczej zmianie w zależności od rozległości objawów i miejsc ich pojawienia, a jego celem jest złagodzenie stanu zapalnego i zmniejszenie liczby plam; ponadto, dąży się do niedopuszczenia, by zaatakowana powierzchnia skóry stała się chropowata, a także do zrównoważenia rytmu mechanizmów regulujących odnowę komórek w warstwach powierzchniowych naskórka.
• Terapia zwykle przebiega dwoma etapami: pierwszy jest uderzeniowy, natomiast drugi ma charakter zachowawczy. Na pierwszym etapie najważniejszą role odgrywa lekarz, który opracowuje odpowiedni plan leczenia w celu usunięcia obrażeń skóry; na drugim etapie rolę decydującą odgrywa sam pacjent i jego wola leczenia się. Dlatego właśnie podejmowane zabiegi powinny być zawsze ‘szyte’ na miarę pacjenta, przy uwzględnieniu nie tylko istoty samej choroby, ale przede wszystkim pod kątem wymagań i oczekiwań ze strony pacjenta. Przypomnijmy więc, iż najlepiej przyjmować leki cyklicznie, obniżając stopień toksyczności niektórych z nich i zapewniając skuteczność ich działania, po czym w oparciu o inne leki, z mniejszym oddziaływaniem, ale lepiej tolerowane, nie dopuszczać do nawrotów.
• Niewątpliwie najskuteczniejszą terapią jest informacja, bo pacjent powinien sobie uświadomić to wszystko, czego nie należy robić, by nie utrudniać leczenia, a więc nie wolno rozdrapywać obrażeń, nosić odzieży z drażniących obrażenia tkanin, nadużywać napoi alkoholowych, zajmować się sportem wymagającym dużego wysiłku.
Pierwszoplanowe zadanie to czuwanie nad nawilżaniem skóry.
• Każdy kto jest dotknięty łuszczycą musi dbać przede wszystkim o to, by skóra nie była sucha, a więc stosować regularnie kremy lub olejki zmiękczające albo nawilżające skórę.
• Sucha skóra może spowodować pogorszenie łuszczycy: plamy już istniejące mają tendencję do łączenia się i przekształcania w większe; ogólne złe samopoczucie, jeśli się je zaniedbuje, prowadzi do pogorszenia i przyczynia się do pojawienia nowych plam.
Ponadto sucha skóra może wywołać swędzenie i spotęgować miejscowe dolegliwości.
• Zaleca się codzienny masaż całego ciała z zastosowaniem substancji nawilżającej. Jest to szczególnie zalecane po każdym prysznicu czy kąpieli, gdyż woda odwadnia skórę usuwając z niej naturalną błonkę tłuszczową (cieniutką warstewkę tłuszczu), która chroni skórę przed wysychaniem.
Rola kosmetyków do pielęgnacji skóry.
• Do niedawna lekarze, a zwłaszcza sami cierpiący na łuszczycę, nie przywiązywali wago do wyrobów kosmetycznych przeznaczonych do pielęgnacji skóry, bo w dążeniach i marzeniach o cudownym wyleczeniu i wyzdrowieniu, uważali zupełnie bezpodstawnie, iż wyroby te zawodzą ich nadzieje. Dziś, dzięki informacjom przekazywanym przez lekarzy, środki masowego przekazu i stowarzyszenia zrzeszające chorych, powszechnie wiadomo, iż nie istnieją ani cudowne maści o działaniu zdecydowanie rozstrzygającym sprawę łuszczycy. Stąd oczekuje się od rynku coraz lepszych wyrobów kosmetycznych do pielęgnacji, nawilżania i odżywiania skóry, by wyglądała przyjemnie i miała miły zapach, co niewątpliwie lepiej jest akceptowane przez otoczenie, które zawsze jest bardzo krytyczne w stosunku do osoby o prezencji fizycznej nie w pełni odpowiadającej kanonom doskonałości (nie zapominajmy o kulturze ‘imageu’ zakorzenionej w dzisiejszym społeczeństwie).
• Jednocześnie osoby z łuszczyca są całkowicie zdezorientowane i zagubione wobec ogromnej masy oferowanych kosmetyków, bo właśnie to ‘przepełnienie’ spowodowało ogromne zamieszanie. Ludzie gubię się w domysłach czego używać, co może być im rzeczywiście potrzebne, zaś najgorsze to fakt, iż nie wiedzą jakie kryteria należy stosować przy wyborze wyrobów do pielęgnacji skóry, by otrzymać dobroczynne skutki. W aptece i drogerii przy ladzie z kosmetykami człowiek niemal tonie w powodzi wątpliwości. Po zakupie wyrobu prawie zawsze odnosi się wrażenie, iż dokonany wybór jest pomyłką. Nie trudno sobie wyobrazić, iż w porównaniu do wątpliwości i niepewności jakie targają człowiekiem nie mającym żadnych poważnych kłopotów ze skórą, jakież musi być zamieszanie i zagubienie tego, kto ma problemy ze skórą, jak ludzie cierpiący na łuszczycę, alergiczne zapalenie skóry czy też z podrażnieniem (czyż człowiekowi z łuszczycą ktoś może odmówić prawa do mycia się przyjemnymi kosmetykami, czy też namaszczenia twarzy i ciała czymś co nawilża miło skórę i wpływa dodatnio na samopoczucie). Otóż w sytuacji nadmiaru podaży i poczucia zagubienia postać ‘dermatologa’ nabiera szczególnej wagi, bo właśnie lekarz specjalista może podpowiedzieć pacjentowi odpowiedni wybór. Lekarz wszak wie dobrze, iż w ramach leczenia określonym lekiem zastosowanie nieodpowiedniego kremu nawilżającego lub detergentu może zniweczyć wynik kuracji. Obecnie, wskutek tego nadmiaru kosmetyków, pojawiły się liczne schorzenia wywołane stosowaniem produktów, które po prostu nie odpowiadają danej skórze; można by śmiało mówić o ‘kosmetykogennych stanach zapalnych’, gdyż wypływają z nieprawidłowego używania kosmetyków. Sektor dermatologiczny sprzyja w zasadzie kosmetykom w rodzaju detergentów, substancji nawilżających lub odżywczych, ale stawia warunki , jakie powinny one spełniać z zakresie tolerancji, skuteczności, aktywności, czystości składników i bezpieczeństwa zachowania tych właściwości w czasie.
Kuracje.
Istnieją trzy rodzaje kuracji: miejscowa, systemowe i traktowanie promieniami słonecznymi.
• Kuracja miejscowa.
Mnóstwo jest rodzajów kuracji miejscowej, toteż zamiast wyliczyć wszystkie wyroby z ich charakterystykami technicznymi, preferujemy podkreślić podstawowe korzyści wynikające z tych sposobów leczenia.
• Produkty keratolityczne (kwas salicylowy, ditranol, smoła mineralna i roślinna) przyczyniają się do usunięcia łusek, co pozwala na wstępne przygotowanie plam do następnych sposobów leczenia; poza tym przydają skórze elastyczności.
• Calcipotriol powstrzymuje rozrost i pobudza prawidłowe dojrzewanie komórek rogowych, bez ryzyka wywołania znaczniejszego działania ubocznego. Jest do dyspozycji w trzech odmiennych formułach i może być stosowany na całym ciele. Przy łuszczycy plamistej zalecana jest maść, do niewielkich obrażeń łatwiej stosuje się krem, natomiast płyn przeznaczony jest do kuracji owłosionej skóry głowy. Wyrób jest bezbarwny i nie ma żadnego zapachu, co jest jego zaletą.
• Tacalcitol, jak poprzedni preparat, to analog witaminy D3, i jego działanie wyraża się w zakresie proliferacji skóry.
• Tazaroten, należący do rodziny retinoidów, ma działanie regulujące w zakresie produkcji komórek skórnych odpowiedzialne za powstawanie plam. Ponadto działa przeciwzapalnie, co jest szczególnie korzystne w przypadku łuszczycy zwykłej.
• Produkty zawierające kortyzon działają na składnik zapalny łuszczycy, a także podobno powstrzymują podział komórek, jednakże należy je stosować przez krótkie okresy czasu, by uniknąć działań ubocznych.
• Terapia systemowa.
Terapie systemowe są wskazane przy łuszczycy w ciężkich postaciach. Leki są w mniejszym lub większym stopniu toksyczne i mogą wywołać działania uboczne.
Spośród stosowanych leków sygnalizujemy:
• Metotrexate. Stosuje się z ograniczeniem z powodu średnio i długoterminowego ryzyka: lek wywiera silne działanie w zakresie hamowania procesów immunologicznych i przeciwzapalne.
• Ciclosporina. Wpływa na system odpornościowy, zwalniając rytm jego działalności. Skutki są godne uwagi, wszakże stosować tenlek należy pod ścisłą kontrolą lekarza, gdyż wpływa na osłabienie zdolności obronnych organizmu wobec chorób zakaźnych.
• Retinoidi-jak etretinato iacitretina, działają na mechanizmy zróżnicowanych komórek skórnych i obniżają stan zapalny tkanek. Stosowanie ich należy rozpatrywać ostrożnie, zwłaszcza w stosunku do pacjentek, gdyż przy ciąży leki te mogą wywrzeć ujemne działanie na płód.
• Estery kwasu fumarowego. Już od wielu lat znane są ich dodatnie skutki. Uzyskane wyniki są zadawalające. Stanowią korzystne uzupełnienie kuracji doustnych przewidzianych przez oficjalne wykazy.
• Traktowanie promieniami świetlnymi.
Inny jeszcze sposób leczniczy, który ostatnio cieszy się dużym powodzeniem, to traktowanie promieniami świetlnymi, z zastosowaniem promieni nadfioletu typu A i B (zwłaszcza UF B o wąskim paśmie) i lamp fluoroscencyjnych lub alogenowo-metalowych. Nie jest to jednak kuracja w pełni zdefiniowana i na razie nie są jeszcze znane je działania uboczne; kurację te należy prowadzić pod kontrolą dermatologa.
Odżywianie.
Zdrowa dieta przeciwdziałająca łuszczycy.
Przeistoczenie przemiany materii jest jednym z czynników pobudzających pojawienie się choroby, toteż nie ulega wątpliwości, że sposób odżywiania odgrywa ważną i znamienną rolę w leczeniu łuszczycy.
• Zdrowy sposób odżywiania sprzyja równowadze systemu odpornościowego, a więc przy prawidłowym wyważeniu-przyczynia się do ograniczenia stanów zapalnych obrażeń łuszczycowych. Przede wszystkim owoce i jarzyny, które zawierają dużo witamin i substancji mikro odżywczych, wpływają dobroczynnie na skórę. Podstawą prawidłowego odżywiania jest zmniejszona ilość lipidów (tłuszczy) i glicydów (chleba, potraw mącznych i ciast), dostateczna ilość białka zarówno zwierzęcego jak i roślinnego, jak tez zawartego w roślinach strączkowych.
• Zalecane jest wyeliminowanie z diety wszelkich potraw, które mogą utrudnić pracę jelit, a zwłaszcza wątroby, a więc nie należy jeść dań smażonych, wędlin mięsa z puszki, przypraw (jak pieprz i gałka muszkatułowa), musztardy, majonezu, gotowych sosów, orzeszków arachidowych, rosołu z kostki, ani pić wina i napojów o wysokiej zawartości alkoholu.
Alternatywne programy działania.
Przede wszystkim homeopatia.
• Łuszczyce można leczyć także w oparciu o kuracje alternatywne, choć nie wszystkie są uznane przez medycynę oficjalną; chodzi tu o akupunkturę, keirapsję (z wykorzystaniem dobroczynnych prądów emitowanych przez ręce niektórych osób) i tym podobne. Spośród nich szczególnym powodzeniem cieszy się homeopatia, stosowana coraz częściej, gdzie leki tradycyjne są zastępowane preparatami pochodzenia przyrodniczego. Kuracja jest dostosowana do osobowości pacjenta, tak więc przed rozpoczęciem tego rodzaju leczenia najlepiej zwrócić się do specjalisty.
• Inny sposób leczenia alternatywny w stosunku do terapii oficjalnych, to leczenie termalne. Wody zdrojowe rzeczywiście często wywierają znakomite działanie na skórę. Wszystko to dzięki zawartym elementom, przydającym cech siarkowo – węglowo - magnezowych.
• Interesującą propozycją terapeutyczną jest kuracja nad Morzem Martwym. Słony basen wodny położony w Izraelu na około 400m poniżej poziomu morza, uważany jest za najgłębszą depresję na ziemi.
W klimacie szczególnie upalnym i suchym, morze traci drogą wyparowania ogromne ilości wody, co powoduje wzrost koncentracji soli mineralnych, takich jak chlorki magnezu, wapna, sodu, potasu i bromu.
Ponadto ta głęboka depresja powoduje także osłabienie promieni nadfioletu, co stwarza nietypowe warunki klimatyczne o szczególnie dobroczynnym wpływie na skórę.
Ta postać kuracji jest odpowiednia w przypadku lżejszych form łuszczycy, a głównie dla tych kto nie może lub nie chce zażywać leków szczególnie silnych. Należy jednak powiedzieć, że uzyskane korzystne rezultaty nie trwają długo, chociaż na pewno pozwalają pacjentowi na polepszenie jego kondycji psychicznej i zapewniają jakość egzystencji na zadawalającym poziomie przez dość długi okres czasu.
Co do wyżej wymienionych kuracji, to nie ma na razie możliwości przekazania wyników mówiących o ich skutkach, gdyż nagromadzone dotychczas dane są niewystarczające do zestawienia oficjalnej statystyki.
Jak współżyć z chorobą.?
Współżycie z łuszczycą nawet w lekkiej postaci, może stworzyć wiele trudności z punktu widzenia psychicznego. Największe zmartwienie dotkniętej ta chorobą osoby jest związane z obawą, by w otoczeniu nie traktowano jako ogniska zakażenia.
• Na ogół jest to obawa bezpodstawna, gdyż w obecnej dobie większość ludzi posiada minimum wiedzy medycznej, co pozwala na rozwianie wątpliwości co do możliwości, że ten tak bardzo rozpowszechniony stan zapalny skóry może być przekazywany drogą kontaktu. Jednakże obawa, iż nie zostanie się zaakceptowanym, jest silniejsza niż argumenty sugerowane przez rozsądek. Oto zasady, które należy stosować, by przezwyciężyć obawy i stawić czoła otoczeniu w sposób prosty odnosząc dodatnie skutki.
1.Przy zawieraniu nowych znajomości należy od razu informować, iż cierpi się na łuszczycę i podkreślić, iż ta choroba nie jest zakaźna. W ten sposób sprawę się wyjaśnia i nie przeżywa jej jakby była wstydliwą kwestią.
2.W towarzystwie przyjaciół i kolegów trzeba przy każdej nadarzającej się okazji rozmawiać o chorobie, by pozbyć się obawy, iż otoczenie czuje się skrępowane.
3.W obecności rozmówcy należy zmusić się do porzucenia myśli o chorobie, i do skoncentrowania uwagi na własnych dodatnich cechach fizycznych i psychicznych (należy pamiętać o swoich wspaniałych oczach, wielkim poczuciu humoru, czy tez zgrabnych nogach). Na początku może się wydać trudne, jednak nieustanny trening prowadzi do mety, i zyskuje się wiele na poczuciu własnej wartości i pewności siebie.
• U osób dotkniętych schorzeniem często ma miejsce znaczna zmiana osobowości; powodem tego jest poczucie zrodzonej z choroby niepewności i frustracji, jaka opanowuje człowieka w chwili, gdy kuracja podjęta w nadziei wyzdrowienia i z dobrą wolą nie przynosi pożądanych skutków.
• Dla pokonania trudności często potrzebne jest wsparcie psychologa, by pomógł rozwinąć w człowieku chorym chęć do wytrwania w leczeniu się, którego skutki nie zawsze są natychmiastowe lub trwałe.
• Tak więc pacjent musi ‘przekonać siebie samego’, że łuszczyca nie powinna w żadnym przypadku ograniczyć jego życia.
Conceived and realized by
Mara Maccarone
President of A.DI.PSO. and Vice President of EUROPSO
Via Tacito, 90-00193 Roma (Italy)
Tel./fax +39 06 3211545
Informacje prawne i dodatkowe wyjaśnienia.
W 1989r. w Rzymie powstało stowarzyszenie A.DI.PSO., którego celem jest niesienie pomocy osobom dotkniętym tym szczególnie złożonym schorzeniem. Stowarzyszeniu przewodniczy pani mgr Mara Maccarone, pełniąca przy tym funkcje wiceprezesa stowarzyszenia EURO-PSO (organizacja europejska zajmująca się sprawami schorzeń łuszczycowych), którego A.DI.PSO jest oficjalnym członkiem. Ta konfederacja europejska ubiega się o to, by Unia Europejska podjęła działania na całym kontynencie na rzecz dotkniętych łuszczycą osób, wspomagając je przepisami prawnymi i udzielając pomocy finansowej.
Zasługą stowarzyszenia A.DI.PSO. jest to, iż przyczyniło się ono do uznania łuszczycy za chorobę społeczną i powodującą niezdolność do pracy, oraz do zaliczania do kategorii ‘A’ (czyli bezpłatnej) leków stosowanych w kuracji.
Dodatkowe informacje dotyczące działalności stowarzyszenia można uzyskać telefonicznie pod numerem:
39-06/3211545
Adres poczty elektronicznej: